wat zien ik

Op dit fotokwartet 173-609 van nlinbeeld.org zien we overal een uitgestrekte, grijsbruine zandvlakte. Afgezien van de gele strook zand van het strand in het noorden, zorgen alleen vegen en richels van grijsgeel zand voor wat afwisseling in de grauwe vlakte. Twee vissersboten varen in het noorden vlak onder de kust. Een duinenrij, bijna 1 km verderop, vormt de zuidelijke horizon. Aan de voet spiegelt een strook water. Je hoort de branding in de verte, wat gekwetter van een groepje rustende zeemeeuwen en het ruisen van de wind.

Dit fotopunt van www.nlinbeeld.org ligt op een dijkje in het Horsterpark. In het noorden zien we de trein van Arnhem naar Winterswijk voorbij schieten tussen twintig jaar oude bomen. Ook in de andere windrichtingen zien we jong bos afgewisseld met groen gras. In het zuiden en oosten ligt een fikse plas omzoomd met rietkragen. Op deze woensdagmiddag zijn er heel wat mensen: honden worden uitgelaten, kinderen spelen onder toezicht van hun moeders en het paviljoen aan de plas zit behoorlijk vol. In het paviljoen serveert René heel behoedzaam koffie met appeltaart. Hij is hier niet de enige persoon met afstand tot de afstand tot de arbeidsmarkt in het park. Zijn lotgenoten knippen het gras en snoeien de bomen. Buiten zetten stellingbouwers rap de kraampjes voor de kerstmarkt “Dickens in de Liemers” in elkaar.

Het is een rustige herfstdag in het Leenderbos. We staan in een zestig meter brede strook van vijf kilometer lang waar zo’n tien  jaar geleden grote dennen, sparren en enkele berk stonden. De dooie takken liggen op de grond. Ook zie je nog een enkele stobbe, doorboord door insecten en bedekt met mos en paddenstoelen. Nu groeit er veel pijpenstrootje en wat struikheide. Overal schieten jonge berkjes, Amerikaanse vogelkers en een enkele den op. Dat gaat razendsnel. De vogelkers is net omgehakt en ligt in hopen bijelkaar. Op de achtergrond zijn de broers en zussen van de grote dennen en sparren te zien die hier stonden. In het westen loopt een half verhard grindweg uit de laatste wereldoorlog. Die voert naar een plek even verder in het bos waar een Duitse radar stond om Geallieerde vliegtuigen te spotten.

Wat is deze plek ongelofelijk saai. Oké, ik geef het toe: de beelden in het vierluik van deze rubriek blinken sowieso niet uit door variatie. Niet zo vreemd als je bedenkt dat 45% van het Nederlandse landoppervlakte buiten de bebouwing in beslag wordt genomen door weilanden. Dan kom je in ons vlakke land vaak uit op een groen vlak onder een hemel gescheiden door een kaarsrechte horizon. Ook hier, in het buurtschap it Heidenskip bij Workum, is dat het geval op deze zonovergote dag half mei. Niet alleen het beeld is saai, ook de andere zintuigen worden hier niet geprikkeld.

Dit is jongensland. Een enorme zandbak waar alles de overtreffende trap van groot is. We staan op de Europaweg, de grens van de oude en nieuwe Maasvlakte. Tot 2009 lag hier de kustlijn. Het nieuwe land ligt aan de westzijde, het oude aan de oostzijde. In vier en een halve jaar tijd werd hier 360 miljoen kuub zand gestort. Een investering van 2,9 miljard euro. Op het oude land in het oosten zien we energieopwekking uit het fossiele tijdperk.

Rondom klinkt gekrijs van scholeksters op zoek naar een partner. Het is half maart. De kieviet en grutto zijn nog niet gearriveerd uit het zonnige zuiden. Ganzen eten hun buik rond, het gras is bezaaid met hun groenbruine keutels. Verder hangen er wat paarden en schapen rond. Deze weilanden rond Hollum, op de foto’s noord en oost, is het rijk van de hobbyboer. Er is geen grote boerenschuur te bekennen, alleen wat schuilhutjes en in groenblauw plastic geperste hooibalen. Ik raak aan de praat met Cees Visser die in een van de witte huizen in het oosten  woont.