Wie het nog niet weet zal zijn ogen niet geloven. Tussen Camperduin en Petten slaan de golven niet meer stuk tegen de dijk, maar rollen ze over het strand naar de duinen.
Tekst: Bert Stok Foto’s: Jan Stok
Verschenen in Wandelmagazine 18-4 meer foto's
Nijmegen heeft er een nieuw park bij. Niet één met majestueuze boompartijen en sappige ligweiden, maar met een levende rivier en een schitterende collectie bruggen. Hoog- of laagwater? Het maakt niet uit er is altijd wat te beleven.
Verschenen in Wandelmagazine 18-4 meer foto's
Wandelmagazine verkent de toekomst van natuur en landschap in het nieuwste geologische tijdvak waarin de mens de natuur haar wil lijkt op te leggen: het Antropoceen. Na reportages uit natuurreservaten in Finland en Polen en het veenweidegebied van 020, wandelen we door de van de oogverblindende nieuwbouw aan de Maas. Minder bekend zijn de verassende dakakkers, de weelderige permacultuurperken en de gekraakte pluktuinen, waar de Rotterdammers enthousiast samenwerken. Niet alleen met de natuur, ook met elkaar.
Wandelmagazine verkent de toekomst van natuur- en cultuurlandschappen in het nieuwste geologische tijdvak: het Antropoceen. Na de dun bevolkte Poolse Oderdelta (WM 18-4) waar het wemelde van de vogels en zoogdieren, wandelen we door een eeuwenoud veenweidelandschap onder de rook van Amsterdam: Amstelland. Daar ploetert de boer voort en zoekt de stedeling rust en ruimte om te wonen en verpozen. Op pad met de Stichting Beschermers Amstelland langs lommerrijke landgoederen, razende snelwegen en over een heuse weidevogelboulevard. Ze willen de stedelingen meer betrekken bij behoud en ontwikkeling van al dit moois.
Nijvere bevers, burlende edelherten en indrukwekkende zeearenden, het stikt er van in de Oderdelta. Het landschap met weiden, rietvelden en moerasbossen oogt als Holland uit de plaatjesboeken van Jac. P. Thijsse. Hoe krijgen die Polen dat voor elkaar?
Verschenen in Wandelmagazine 18-4
In het Finse nationaal park Patvinsuo gaan we op zoek naar ongerepte natuur. Het beeldmerk van het park is de bruine beer. Dat schept verwachtingen.
Verschenen in Wandelmagazine 2018-3 Meer foto's
Vier parels uit de geschiedenis van de Waalse kolenbekkens zijn prachtig gerestaureerd en in juni van dit jaar op de Werelderfgoedlijst geplaatst. Het Sentier des Terrils, een langeafstandspad van de Borinage naar Luik, verbindt ze met elkaar. De wandelaar komt ook langs plekken waar het ruige verleden van de Waalse industrie niet is gerestaureerd, maar aan zijn lot wordt overgelaten. Mooi, maar stugge schoonheid is het wel.
Het Sentier des Terrils is een lange afstandspad door de voormalige kolenbekkens van België. De GR 412 voert je langs imposante restanten van de industriële revolutie, maar ook door troosteloze lintbebouwing. Steeds weer, als de grauwheid en rommel je in die straten naar de strot grijpt, is er de verademing van het vergezicht boven op een terril. Gelukkig is de Borinage, de mijnstreek rond Mons, bezaaid met deze mijnsteenbergen.
Langs de Maas tussen Maastricht en Luik is heel wat gegraven. Welke sporen zijn er nog te vinden van de winning van vuursteen, mergel, steenkool en ijzer? We wandelen in twee dagen van de oudste stad van Nederland naar de Vurige Stede.