Al wandelend kom je ze overal tegen sporen van oorlogsgeweld of pogingen om je er tegen te verweren. In de vorige eeuw probeerden we ze te vergeten met de gruwelen van de laatste oorlog in West Europa vers in het geheugen. De bunkers van de Atlantikwall werden met veel moeite afgebroken, bos overwoekerde de ooit kale forten van de waterlinie. Vanaf 1990 veranderde in Nederland het perspectief: de term militair erfgoed werd gemunt, bunkermusea schoten als paddenstoelen uit de grond en bijna elk fort wordt uitgebaat als toeristische hot spot. Uit het gezicht verdwenen lidtekens heb je ook elders in Europa niet veel meer. We hebben heel wat afgezocht naar grafmonumenten voor vermoorde Joden in Letland of gesneuvelde Internationale Brigadistas bij de Ebro. Maar ze waren wel liefdevol hersteld en onderhouden door burgers die het verhaal levend willen houden. Op dit deel van de website wandelen we langs waterlinies in Nederland, de Atlantikwall in Frankrijk en Nederland en bezoeken de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog, Spaanse burgeroorlog en Tweede Wereldoorlog. En proberen te voelen wat bombardementen op Den Haag, Berlijn en Emden betekenden. Dat valt niet mee. Nog moeilijker is het met de bruisende stad Lviv in de Oekraïne. De Oostenrijkse binnenstad oogt heet gaaf maar de machtigen der aarde wisselden hier voortdurend stuivertje. Van een oorspronkelijke bevolking is hier geen sprake meer.