Overslaan en naar de inhoud gaan

Wat Zien Ik

wat zien ik

1234 6789 1234  6789 1234 6789

Woeste Waal, Druten

We staan op het puntje van een krib die de grootste rivier van Nederland, de Waal, insteekt. Het is begin juli en laag water. We kunnen over de basaltblokken lopen. Een krib is een dam die bij laag water de rivier in een vaste bedding dwingt en zo voorkomt dat er ondieptes ontstaan. Alle stenen zijn bedekt met een grijs sliblaagje, dat bij het laatste hoogwater is afgezet en na droogvallen is gebarsten. In het noorden, westen en oosten is het stromende water te zien. Het kolkt om de punt van de dam. Die kribben zijn er niet altijd geweest.

Dijkversterking, Dongeradeel

Wij staan op de voet van de reusachtige zeedijk bij het dorpje Moddergat. In het noorden klotst het bruinachtige water van de Waddenzee. Onder de schapenwolkjes zijn aan de horizon Engelsmanplaat (links) en het eiland Schiermonnikoog (rechts) te zien. Daartussen ligt de geul Zoutkamperlaag. Sinds de afdamming van de Lauwerszee in 1969 is de getijdenstroming heel wat kleiner geworden. Op het moment van fotograferen is het hoog water en staat het wad onder water.

Oorverdovend stil - Súdwest-Fryslân

Wat is deze plek ongelofelijk saai. Oké, ik geef het toe: de beelden in het vierluik van deze rubriek blinken sowieso niet uit door variatie. Niet zo vreemd als je bedenkt dat 45% van het Nederlandse landoppervlakte buiten de bebouwing in beslag wordt genomen door weilanden. Dan kom je in ons vlakke land vaak uit op een groen vlak onder een hemel gescheiden door een kaarsrechte horizon. Ook hier, in het buurtschap it Heidenskip bij Workum, is dat het geval op deze zonovergote dag half mei. Niet alleen het beeld is saai, ook de andere zintuigen worden hier niet geprikkeld.

Vaarpolder, Broek op Langendijk

We staan in de vlet van Jacques op het water van de Oosterdel, een plas ten oosten van Broek op Langendijk. We zien vrijwel overal water behalve in het noorden waar een rietkraag het zicht op land belemmert. Dat riet is de laatste, onneembare hindernis om op het middelpunt van het kilometerhok te komen. Dat ligt zeventig meter noordelijker op het eilandje met de prachtige naam Heiligegeestweidje. Het is alleen over water te bereiken, zoals alle omliggende percelen in deze vaarpolder. Je kunt er alleen op de schaats of met een boot komen.

Bouwen aan de kust, Sluis

We staan op punt 22-380 van nlinbeeld.org , op het strand van het Zeeuws-Vlaamse Groede. In het noorden zien we aan de andere kant van de Westerschelde de duinen van Walcheren. Het is laagwater en strand is breed. De eerste herfststorm heeft het strand glad gestreken. De duinen zijn hier laag en smal. Niet voor niets staan er rijen palen om kustafslag tegen te gaan. Voor een doordeweekse dag in oktober is het druk met wandelaars, ruiters en warm aangeklede mensen die op hun kont zitten. De meesten spreken Duits.

Parnassia, hop en raaigras

Dit Achterhoekse landschap heeft twee gezichten. In het noorden zien we een felgroen biljartlaken waar de boer vijf keer per jaar gras maait. Bestemd voor zijn koeien in een stal verderop. Hier komen ze niet meer; dus kon het prikkeldraad ook weg. In het zuiden zien we een half verhard pad met rijtje knotelzen. In het oosten en westen oogt het gras bruingroen. Pal voor ons staat het bordje: ‘Natuurgebied‘.

Jongensland, Rotterdam

Dit is jongensland. Een enorme zandbak waar alles de overtreffende trap van groot is. We staan op de Europaweg, de grens van de oude en nieuwe Maasvlakte. Tot 2009 lag hier de kustlijn. Het nieuwe land ligt aan de westzijde, het oude aan de oostzijde. In vier en een halve jaar tijd werd hier 360 miljoen kuub zand gestort. Een investering van 2,9 miljard euro. Op het oude land in het oosten zien we energieopwekking uit het fossiele tijdperk.

Uitgepoetst landschap Hollumermieden, Ameland

Rondom klinkt gekrijs van scholeksters op zoek naar een partner. Het is half maart. De kieviet en grutto zijn nog niet gearriveerd uit het zonnige zuiden. Ganzen eten hun buik rond, het gras is bezaaid met hun groenbruine keutels. Verder hangen er wat paarden en schapen rond. Deze weilanden rond Hollum, op de foto’s noord en oost, is het rijk van de hobbyboer. Er is geen grote boerenschuur te bekennen, alleen wat schuilhutjes en in groenblauw plastic geperste hooibalen. Ik raak aan de praat met Cees Visser die in een van de witte huizen in het oosten  woont.

Strokenverkaveling, Woerden

Ik sta begin april op het meest afgelegen punt van het Groene Hart. Het uitzicht over uitgestrekte weilanden doorsneden door sloten is wijds, vooral naar het westen en het zuiden. In het noorden zien we een rij bomen. Die staan op de scheidingskade tussen Utrecht en Holland. Dat was ooit de provinciegrens. Na de herindeling van 1989 hoort dit stuk land ook bij de provincie Utrecht. In het oosten zien we de bebouwing van Woerden. Om hier te komen heb ik drie kilometer over ontluikend gras gelopen.