Ik worstel en kom boven. Langs de zuidkust van Schouwen zijn de lidtekens van het wankele evenwicht tussen mens en water goed zichtbaar. Van de Middeleeuwen tot nu. Het water nam bij vliegende storm, maar ook als de zee glad was. We wandelden 24 km van Neeltje Jans naar Zierikzee.
Waar moet je heen in een land zonder woeste bergen en donkere wouden? Het Oldambt levert het antwoord. In die uithoek van Oost-Groningen vind je eindeloos land en brede horizonten. De weersvoorspelling voor dit wandelweekend klinkt onheilspellend: hagel, sneeuw, onweer en felle wind. Weer dat past bij een grimmig stukje Nederland.
Verschenen in Noorderbreedte 2002-5
In december 1999 is de Beemster, een drooggemalen meer bij Purmerend door de Unesco op de Werelderfgoedlijst geplaatst. Veel hebben we daar gewandeld, maar altijd hoog langs haar grillige rand: de oever van wat ooit het Beemstermeer was. We keken neer op strak geordend land, waar wegen en sloten als langs een liniaal leken getrokken. Nu moeten we de Kuil ook maar eens in.
Eindeloos land onder een enorme hemel. De leegte van de Dollardpolders wekt de indruk van een ongerept cultuurlandschap. Hier heroverden mensen ooit polder na polder op de zee. Toch zijn de sporen van dit verhaal moeilijk terug te vinden. Ze werden zeer rigoureus uitgegomd om de landbouw voldoende ontplooiingsmogelijkheden te bieden. Wat rest zijn restanten van de dijken van de opeenvolgende inpolderingen. Onze wandeltocht snijdt dwars door de ontginningsgeschiedenis van de massieve zeedijk landinwaarts. De oudste dijken zijn met moeite terug te vinden.