Het lege land van Lely

Als onze dijken de Dutch Mountains zijn, dan is de Knardijk haar majestueuze kam. Wat een fabelachtig uitzicht heb je op het land vijf meter beneden je. De akkers zijn kaal, de boerderijen verscholen in bomeneilandjes. Dansende witte wieken van de windturbines, strak in het gelid. Daar worden wij poldergekken warm van.

Maar Flevoland is wel andere koek dan de Beemster of de Ronde Hoep. Alles is er veel groter en strakker dan op het oude land. Zo zijn de routes in de wandelgids meestal langer dan 40 kilometer. We kozen voor een ingekorte versie van een 47 km lange tocht van Ermelo naar het Observatorium van Morrris, het hart van Flevoland, maar vertrokken uit Lelystad.

We zien de ingenieur van ver staan bij station Lelystad. Een heer in een opwaaiende pandjesjas bovenop een basalten zuil die boven de flats uitreikt. Lely’s ogen gericht op de zee, de onze op de polder die hij heeft bedacht. Allemaal recht en groot denk je als je op de wandelkaart kijkt. Maar dat is niet zo. In het bos van de Hollandse Hout staan na vijftig jaar de bomen al lang niet meer strak in het gelid.

Na de Knardijk volgt het pièce de réstistence: de Lepelaarstocht. Tien kaarsrechte kilometers dwars door de polder naar Zeewolde. Dit is echt heel recht. Wat slim van de ingenieurs om het schouwpad wat dieper te leggen dan de akkers en van een bosstrook te voorzien. Dat beschermt niet alleen ons maar ook de natuur tegen de gure oostenwind. Op het kalme water rusten schattige kuifeendjes uit. Een vos en paar reeën schieten voor ons weg. En het wemelt hier van de onzichtbare bevers. Heel wat bomen zijn getekend door hun geknaag en door het ruige gras lopen sporen die eindigen in een glijbaan naar het water.

Langzamerhand wordt het steeds serener. Geen geruis meer van de autosnelweg, nauwelijks een windmolen te zien. Al tijden geen mens of gebouw ontwaard. Alleen maar uitgestrekte zwarte akkers. Juist hier vond de kunstenaar Piet Slegers het, naar eigen zeggen, nodig om de eentonigheid van het polderlandschap te doorbreken. Hij heeft enkele menshoge golven in het weiland geboetseerd die ons er aan moeten herinneren dat hier ooit de zee golfde. Voor ons had het niet gehoeven. Het kunstwerk waar we wel voor vallen is het Observatorium van Morris. Om de eerste lentezon door een spleet in de aarden ringwal te zien vallen, kwamen we de volgende ochtend vroeg terug. Een aanrader.